Polska 1999 cz-b 89 min.
reż:  Lech Majewski
pro: Henryk Romanowski, Filmcontract Ltd.
sce: Lech Majewski, Maciej Melecki
zdj: Adam Sikora
mon:Eliot Ems
obs: Krzysztof Siwczyk, Andrzej Mastalerz, Jan Bógdoł. Dominika Ostałowska,  Mirosława Lombardo, Andrzej Wojaczek, Teresa Ziomber, Robert Gawliński

Film opowiada o “kaskaderze polskiej literatury” – Rafale Wojaczku. Nie jest to jednak typowa biografia artysty. Reżyser pokazuje epizody z ostatniego okresu krótkiego, tragicznego życia poety. Paradoksalnie, w wypadku Wojaczka to nie jego samobójcza śmierć wydaje się tragiczna, ale właśnie życie. Śmierć jawi się tu raczej jako wybawienie od pełnego udręki i cierpienia ziemskiego bytowania i jako spełnienie mitu tragicznego poety. Wojaczek jest legendą, a ta jak wiadomo rodzi się z plotek, skandali, trudnego charakteru postaci, jego “inności”, aż wreszcie z gwałtownej, bądź przedwczesnej śmierci. Formuje się wtedy, gdy – jak powiedział literaturoznawca Edward Kolbus – “poeta z fantazją podejmuje ryzyko zerwania z konwenansem, opowiadając się całym sobą po stronie nie udawanej nonszalancji, programowej alienacji czy wręcz abnegacji, szybując wysoko ponad mieszczańską stabilizacją”. Życie i twórczość artysty ulegają takiemu przemieszaniu, że stają się jednością – legendą. Film Majewskiego pokazuje właśnie te elementy – sceny, obrazy, wspomnienia, gesty, wypowiedzi, które składają się na legendę Wojaczka. Granica między jego życiem, a twórczością już dawno się zatarła. Pozostał portret poety, który “żył tak, jak pisał, i pisał, tak, jak żył”, portret, który częściowo stworzyli przyjaciele, znajomi i czytelnicy poruszeni desperackim czynem poety, a częściowo wykreował sam twórca, który często podkreślał swe dążenie do zatarcia granicy między dziełem i życiem.

Wybrane opisy filmów zamieszczone poniżej, możemy opublikować dzięki uprzejmości www.lechmajewski.art.pl